Oddział Urologii Ogólnej, Onkologicznej i Czynnościowej

Oddział Urologii Ogólnej, Onkologicznej i Czynnościowej – II Klinika Urologii UM w Łodzi

Kierownik Oddziału:
dr n. med. Jacek Wilkosz
Zastępca Kierownika Oddziału:
dr n. med. Mariusz Blewniewski

Pielęgniarka koordynująca:
mgr Renata Deka

Starsi asystenci:

• prof. dr hab. n. med. Waldemar Różański
• dr hab. n. med. Marek Lipiński, prof. UM
• dr n. med. Elżbieta Oszukowska
• dr n. med. Bartłomiej Jakóbczyk
• dr n. med. Marek Wrona
• dr n. med. Dariusz Dobrowolski
• dr n. med. Marek Jeromin
• dr n. med. Mariusz Szewczyk
• dr n. med. Piotr Lipiński
• dr n. med. Paweł Woźniak
• dr n. med. Michał Olczak
• dr n. med. Michał Markowski
• dr n. med. Adam Madej

Rezydenci:

• lek. Joanna Łuczyńska
• lek. Sylwia Tabaka
• lek. Jakub Rachman
• lek. Mateusz Mroczek

Oddział zajmuje się leczeniem chorych z rozpoznaniem:

• wszystkich nowotworów złośliwych,
• kamicy układu moczowego,
• nietrzymania moczu.

Poradnia urologiczna, która znajduje się przy Klinice urologii zajmuję się przygotowaniem chorych do pobytu w oddziale. Wykonujemy ambulatoryjnie biopsję stercza, kruszenie kamieni nerkowych metodą ESWL, chemioterapia BCG, cystoskopia, badanie USG urologiczne oraz konsultacje.

Nietrzymanie moczu i nadreaktywny pęcherz to dolegliwości, które utrudniają codzienne funkcjonowanie. Zmagają się z nimi zarówno kobiety, jak i mężczyźni. W programie TVP „Rytmy Zdrowia” dr n. med. Mariusz Blewniewski i dr n. med. Michał Markowski szczegółowo opowiadają o możliwościach leczenia, jakie w naszym Szpitalu możemy zaoferować osobom z takimi dolegliwościami, by znacznie poprawić komfort ich życia.

Zabiegi odbywają się w ramach Oddziału Urologii Ogólnej, Onkologicznej i Czynnościowej (kontakt – dr Mariusz Blewniewski, tel. 42 689 52 11).

KAMICA NERKOWA

Kamica nerkowa jest chorobą polegającą na odkładaniu się kamieni w układzie moczowym. Powstają one w wyniku nie rozpuszczenia się filtrowanych przez nerki niepotrzebnych substancji chemicznych. Gdy minerały takie jak szczawiany, wapń, aminokwasy, moczany i sturwity osiągną zbyt duże stężenie w moczu, zaczynają się krystalizować, z czasem tworząc złogi (kamienie nerkowe).

Kamica nerkowa – kogo dotyczy problem?

Kamienie nerkowe najczęściej dotykają mężczyzn w wieku 30-50 lat, choć pierwsze objawy problemu mogą pojawić się nawet już u dwudziestolatków. Na kamicę chorują również kobiety, ale znacznie rzadziej i w późniejszym wieku (50-70 lat). Zazwyczaj przyczyną schorzenia jest przyjmowanie zbyt małej ilości płynów oraz niezdrowa dieta. Do powstania kamieni nerkowych mogą również przyczyniać: choroby nerek, choroba Leśniowskiego-Crohna, skłonności genetyczne, wady budowy układu moczowego, nadczynność tarczycy, duże ilości przyjmowanej witaminy C, D i wapnia, niektóre leki sterydowe np. przy leczeniu wrzodów.

Charakterystycznym objawem kamicy nerkowej jest kolka nerkowa, która występuje, kiedy kamień zablokuje miedniczkę nerkową lub utkwi w moczowodzie przez co odpływ z nerki jest utrudniony. Jej najbardziej rozpoznawalnym symptomem jest silny, ostry ból, który promieniuje w stronę pęcherza. Często bólowi towarzyszą także nudności, wymioty i wzdęcia oraz obecność krwi w moczu. Jeżeli zaobserwowaliśmy u siebie takie objawy to konieczna jest wizyta u lekarza, który zdiagnozuje problem i zaleci dalsze leczenie. Nieleczona kamica nerkowa może bowiem doprowadzić do wodonercza, zakażenia dróg moczowych, rozwoju nadciśnienia tętniczego, a nawet przewlekłej niewydolności nerek.

Małoinwazyjne leczenie kamicy nerkowej

Jeżeli mamy do czynienia ze złogami w rozmiarze do 2 centymetrów, to możliwe jest ich usunięcie w ramach małoinwazyjnego zabiegu laserowego RIRS.

RIRS czyli Retrograde Intrarenal polega na endoskopowym leczeniu schorzeń układu kielichowo miedniczkowego nerki, przy użyciu giętkiego ureterorenoskopu (flex-URS) czyli aparatu optycznego oraz lasera holmowego. Jest to aktualnie obok ESWL, opartego na kruszeniu złogu falą generowaną pozaustrojowo, jedna z najmniej ingerujących w organizm metod usuwania kamieni.

Jak przebiega zabieg RIRS w przypadku kamicy nerkowej?

Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym, pod kontrolą RTG. Czasami, przy umiarkowanych zwężeniach moczowodu, na 1-2 tygodnie przed planowanym zabiegiem wymagane jest wprowadzenie cewnika moczowodowego typu DJ. Cewnik DJ ma wtedy za zadanie poszerzyć moczowód, aby ułatwić wprowadzenie koszulki dostępowej do moczowodu.

Zazwyczaj jednak pierwszym etapem RIRS jest wprowadzenie drutu prowadzącego do moczowodu tzw. guidewire, który służy za prowadnicę dla umieszczenia koszulki dostępowej oraz „bezpiecznik”. Koszulka dostępowa (UAS – ang. ureteral access sheath) to elastyczna rurka, umożliwiająca wielokrotne bezpieczne wsadzanie i wyjmowanie ureterorenoskopu z układu zbiorczego nerki. Chroni ona ścianę moczowodu w trakcie zabiegu.

Po wprowadzeniu endoskopu do nerki lekarz ogląda układ kielichowo-miedniczkowy nerki poszukując kamienia. Następnie zlokalizowane złogi kruszy się za pomocą lasera holmowego, a mniejsze fragmenty usuwa za pomocą specjalnego koszyka.

Dzięki temu, że RIRS jest małoinwazyjnym sposobem zabiegowego leczenia kamicy nerkowej, nie wymaga długiej hospitalizacji (ok. 2 dni), a pełny powrót do zdrowia następuje zazwyczaj dość szybko. Po zakończonym zabiegu w większości przypadków pozostawiany jest cewnik DJ, który umożliwia swobodny spływ moczu i zmniejsza ryzyko wystąpienia kolki w przypadku przemieszczania się fragmentów pokruszonego kamienia. Cewnik ten nie wychodzi na zewnątrz ciała i jest usuwany po ok. 7 dniach – 3 tygodniach – w zależności od przebiegu śródoperacyjnego.

W czasie RIRS nie ma konieczności nacinania skóry – wykorzystuje się naturalne otwory ciała – wziernik wprowadzany jest przez cewkę do pęcherza moczowego, moczowodu, a następnie do miedniczki nerkowej. Zabieg RIRS wymaga zdecydowanie krótszego pobytu w szpitalu i niesie ze sobą mniejsze ryzyko powikłań.

RIRS jest małoinwazyjną metodą usuwania kamieni nerkowych, dlatego powikłania po zabiegu występują zdecydowanie rzadko. Mogą jednak zdarzyć się takie problemy jak: różnego stopnia uszkodzenia moczowodu, uszkodzenie miedniczki nerkowej laserem, zakażenie układu moczowego.

Nie zmienia to jednak faktu, że aktualnie RIRS jest jedną z bezpieczniejszych opcji pomocy osobom borykającym się z kamicą nerkową.

NIETRZYMANIE MOCZU PO PROSTATECTOMI RADYKALNEJ Z POWODU RAKA

Sztuczny zwieracz cewki moczowej jest urządzeniem skonstruowanym z myślą o pacjentach cierpiących na wysiłkowe nietrzymanie moczu w stopniu znacznym. Uciążliwa dysfunkcja może pojawić się jako skutek uboczny leczenia nowotworu złośliwego prostaty (po wykonaniu radykalnej prostatektomii lub innych zabiegów w okolicy zwieracza cewki moczowej), a także po radioterapii.

Około 60-80 procent pacjentów po radykalnej prostatektomii odzyskuje pełną zdolność trzymania moczu po upływie 6 miesięcy od zabiegu. Problem dotyczy 20-40 procent chorych, którym nie udaje się przywrócić sprawności, pomimo leczenia i rehabilitacji. Ci pacjenci muszą zabezpieczać się pieluchomajtkami, często rezygnują z pracy, wycofują się z życia społecznego. Implantacja sztucznego zwieracza cewki moczowej znacznie poprawia ich komfort życia.

Co to jest sztuczny zwieracz cewki moczowej?

Sztuczny zwieracz cewki moczowej to system hydrauliczny składający się z opaski uciskowej z balonikiem, który napełnia się roztworem soli fizjologicznej podczas zamykania cewki oraz z pompki (również z balonikiem). Urządzenie jest wszczepiane operacyjnie metodą klasyczną. Zbiornik z solą fizjologiczną jest instalowany najczęściej w mosznie (swobodnie mieści się obok jądra pacjenta), pozostała część mechanizmu jest umieszczana przed spojeniem łonowym.

Aktywacja systemu hydraulicznego następuje po około 6-8 tygodniach, po pełnym wygojeniu tkanek wokół zwieracza, skontrolowaniu ułożenia i szczelności urządzenia oraz po przeszkoleniu pacjenta w zakresie obsługi sztucznego zwieracza. Pacjent odczuwa parcie na ściany pęcherza i sam decyduje, kiedy chce oddać mocz uciskając balonik pompki umieszczony w mosznie. Wówczas system hydrauliczny odciąga płyn z opaski uciskowej, pacjent może oddać mocz. Po 2-3 minutach opaska uciskowa na cewce moczowej napełnia się roztworem soli i zwieracz samoistnie się zamyka. Oddawanie moczu w nocy zależy od indywidualnych potrzeb chorego.

Kto może skorzystać z tej metody leczenia?

Przeciwskazaniem do zabiegu są duże zmiany zwyrodnieniowe dłoni, uszkodzenia układu neurologicznego, ponieważ pacjenci muszą opanować obsługę sztucznego zwieracza swoimi dłońmi, a powtarzające się nieopróżnianie pęcherza moczowego i długotrwałe zaleganie moczu grozi niewydolnością nerek. Pacjent musi być również sprawny intelektualnie, aby przestrzegać zaleceń lekarza.

W Polsce tylko kilka ośrodków urologicznych implantuje sztuczne zwieracze cewki moczowej. W województwie łódzkim jesteśmy jedynym oddziałem implantującym sztuczny zwieracz. W oddziale urologii, pacjenci są standardowo wyposażani w systemy mechaniczne jednoelementowe z możliwością regulowania szczelności. Żywotność urządzenia jest przewidziana na 10 lat, choć są na świecie pacjenci, którzy funkcjonują z nim dłużej, bez konieczności wymiany. Sztuczny zwieracz tego typu kosztuje ponad 20 tys. zł, cała procedura jest dla pacjenta bezpłatna (refundacja NFZ). Nadal wiele osób będzie wymagało leczenia z wykorzystaniem sztucznego zwieracza cewki moczowej, ponieważ coraz więcej ośrodków wykonuje radykalne prostatektomie. Najbardziej zdesperowani są młodzi ludzie, którzy chcą żyć, wrócić do pracy i normalnie funkcjonować. Jesteśmy otwarci także dla pacjentów spoza województwa łódzkiego.

NIETRZYMANIE MOCZU

Schorzenie, jakim jest wysiłkowe nietrzymanie moczu, nie minie samo. Wręcz przeciwnie, będzie postępować. Zwykle zaczyna się po 45.–50. roku życia, gdy spada poziom hormonów płciowych, ale może pojawić się znacznie wcześniej. Specjaliści dzielą nietrzymanie moczu na:

• wysiłkowe nietrzymanie moczu – gubienie różnych porcji moczu (od kropli) podczas wysiłku fizycznego, kaszlu, kichania, podnoszenia ciężkich przedmiotów, a w najcięższej postaci – nawet wstawania z krzesła. Chorobie sprzyja otyłość (NTM występuje 4 razy częściej u kobiet otyłych niż u szczupłych), menopauza i okres pomenopauzalny, przewlekły kaszel, niektóre choroby neurologiczne, ciąże i porody (szczególnie zabiegowe), duża masa urodzeniowa dziecka, obniżenie narządu rodnego, częste infekcje dróg moczowych, zaparcia, ciężka praca fizyczna i palenie papierosów.
• naglące nietrzymanie moczu – pojawia się wskutek silnego parcia na cewkę moczową i pęcherz (tzw. parcie naglące), nad którym kobieta nie może w żaden sposób zapanować i którego nie jest w stanie przewidzieć. Konsekwencją jest wyciek moczu – od kilku kropli do całkowitego opróżnienia pęcherza. Przyczyną tej postaci choroby jest nadwrażliwy pęcherz, czyli taki, który kurczy się (domaga się opróżnienia) nawet wtedy, gdy zgromadzi się w nim niewiele moczu. Może to być skutek nieprawidłowej kontroli nerwowej nad czynnością dolnych dróg moczowych. Czynnikiem sprawczym bywają nawracające infekcje układu moczowego. Inny powód to choroby ogólnoustrojowe, np. cukrzyca, choroba Parkinsona, choroba Alzheimera, stwardnienie rozsiane, demencja starcza. Przyczyną tej postaci NTM mogą być także leki, np. odwadniające.

Diagnozowanie nietrzymania moczu rozpoczyna się od ogólnej oceny stanu zdrowia. Powinien zostać przeprowadzony wywiad ginekologiczno-położniczy lub urologiczny, wywiad neurologiczny. Pacjent powinien móc opowiedzieć lekarzowi o tym, od kiedy ma problem, jak nietrzymanie moczu wpływa na jego jakość życia oraz jak ocenia ilość traconego mimowolnie moczu. Ważnym elementem diagnostycznym jest kwestionariusz do oceny nietrzymania moczu i dzienniczek mikcji.

Dzienniczek mikcji powinien zawierać: ilość mikcji dziennie, częstotliwość epizodów niekontrolowanego oddawania moczu, ilość bezwiednie oddawanego moczu, ilość epizodów nocnego oddawania moczu.

Specjaliści przyjęli trzystopniową skalę, która pozwala im określić zaawansowanie choroby:

• I stopień – niekontrolowany wypływ moczu zdarza się podczas nagłego napięcia powłok brzusznych, kiedy w jamie brzusznej szybko wzrasta ciśnienie (kichanie, śmiech, wysiłek fizyczny np. podnoszenie ciężkiego przedmiotu, kaszel).
• II stopień – do wypływu moczu dochodzi podczas normalnych czynności, takich jak bieganie, praca fizyczna, wchodzenie po schodach. Każda aktywność, sprawiająca, że szeroko rozstawiamy nogi może być pretekstem do popuszczenia moczu.
• III stopień – wypływ moczu ma miejsce w zasadzie w każdej sytuacji, więc problemem staje się nie tylko sam wypływ moczu, ale również jego zapach, może też dochodzić do wtórnych zakażeń.

W przypadku naglącego nietrzymania moczu kobiecie proponuje się leczenie zachowawcze, które polega na modyfikacji stylu życia, zmianie diety, rodzaju i ilości przyjmowanych płynów (np. ograniczenie picia kawy), ćwiczenia mięśni dna miednicy i farmakoterapię.

Leki, które stosuje się u tej grupy kobiet, mają „uspokoić” pęcherz, aby nie reagował on gwałtownym opróżnieniem się na każdą porcję moczu, jaka do niego napłynie. Leki te działają przez całą dobę, ale – co ważne – nie zakłócają fizjologicznego oddawania moczu. Jeśli te metody zawiodą, możliwe jest ostrzyknięcie pęcherza toksyną botulinową.

Kobietom, u których doszło do znacznego nasilenia nietrzymania moczu lekarz proponuje operację. Ale, z różnych względów, zabieg może być wykonany także przy mniej zaawansowanej chorobie. Obecnie stosuje się technikę, która polega na wszczepieniu pod cewkę moczową syntetycznej, polipropylenowej taśmy. Z czasem taśma przerasta tkankami pacjentki i stymuluje miejscową produkcję kolagenu. Nowe włókna kolagenowe podpierają cewkę, a to zapobiega wyciekowi moczu. Zabieg wykonywany jest drogą przezpochwową, bez naruszenia powłok brzucha. Metoda jest mało inwazyjna, zabieg trwa krótko. Przy prawidłowej kwalifikacji do operacji jej skuteczność jest oceniana na 90%.

NEUROMODULACJA NERWÓW KRZYŻOWYCH

Pęcherz nadaktywny charakteryzujący się parciami naglącymi z nietrzymaniem lub bez nietrzymania moczu, częstomoczem oraz mikcjami nocnymi stanowi ciągłe wyzwanie współczesnej medycyny. Pomimo coraz lepszego poznania fizjologii oraz patologii dotyczącej pracy pęcherza moczowego, polegającej na gromadzeniu i wydalaniu moczu, nie udało się dotychczas znaleźć skutecznej u wszystkich pacjentów metody terapeutycznej. Powagi sytuacji dodaje fakt, iż schorzeniem tym dotkniętych jest około 16.9% kobiet i 16% mężczyzn.

Leczenie pęcherza nadaktywnego jest kilkuetapowe. Pierwszą linię terapeutyczną stanowi trening pęcherza moczowego, trening behawioralny oraz rehabilitacja i fizykoterapia mięśni dna miednicy. Kolejnym etapem leczenia jest farmakoterapia.

Stosowane są leki, które mają na celu wyhamowanie nadmiernej kurczliwości pęcherza moczowego i przywrócenie funkcji magazynowania moczu do fizjologicznej pojemności. Niestety, leki te nie zawsze są skuteczne, a także u części pacjentów wywołują szereg działań niepożądanych uniemożliwiających kontunuowanie terapii. Do najczęstszych działań ubocznych należą suchość w ustach, zaparcia, zaburzenia widzenia, zaburzenia poznawcze, podniesienie ciśnienia tętniczego krwi, kołatanie serca, zakażenia pęcherza moczowego.

Dla pacjentów, którzy nie tolerują farmakoterapii lub u których jest ona nieskuteczna przewidziana jest trzecia linia terapeutyczna. Składają się na nią:

• ostrzyknięcie pęcherza moczowego toksyną botulinową,
• neuromodulacja krzyżowa.

Ostrzyknięcie pęcherza moczowego botuliną polega na podaniu do ściany pęcherza moczowego 100-200 jednostek toksyny botulinowej w 20-30 iniekcjach pod kontrolą cystoskopu.

Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym lub krótkotrwałym ogólnym znieczuleniu dożylnym. Charakteryzuje się wysoką skutecznością i jest dobrze tolerowany przez pacjentów. Jego mankamentem jest konieczność powtarzania iniekcji co 6-10 miesięcy oraz ryzyko zalegania moczu w pęcherzu moczowym po mikcji skutkującym zwiększoną częstością zakażeń pęcherza moczowego.

Nieco większy zakres terapeutyczny ma neuromodulacja krzyżowa . Celem zabiegu jest uzyskanie prawidłowej pracy pęcherza moczowego poprzez przywrócenie prawidłowego balansu pomiędzy przewodnictwem impulsów nerwowych z pęcherza i dna miednicy do ośrodków centralnych sterujących procesem mikcji i informacją zwrotną.

Zatem wspomniany szerszy zakres terapeutyczny polega nie tylko na wyhamowywaniu nadmiernej aktywności pęcherza moczowego, a także na jego stymulacji w przypadku niedoczynności mięśnia wypieracza, czego rezultatem jest zaburzenie opróżniania pęcherza moczowego i zaleganie moczu.

Zabieg jest dwuetapowy:

I etap (testowy) przeprowadzany jest najczęściej w znieczuleniu ogólnym. Możliwe jest także wykonanie zabiegu w znieczuleniu miejscowym.

Procedura polega na wszczepieniu cienkiej elektrody do przestrzeni S3 w kości krzyżowej i identyfikacji nerwów krzyżowych S3 na podstawie wywołania odpowiednich odruchów nerwowych. Dodatkowo prawidłowość lokalizacji elektrody kontrolowana jest przy pomocy zdjęć rentgenowskich. W tym etapie przedłużenie elektrody wyprowadzone jest przez skórę na zewnątrz i podłączone do zewnętrznego stymulatora. Pacjent otrzymuje urządzenie umożliwiające zmianę parametrów stymulacji. W okresie testowym trwającym około 3-4 tygodni na podstawie dzienniczka mikcji sprawdzana jest reakcja pacjenta na leczenie. Kontrolowane są: częstotliwość mikcji, epizody parć naglących, incydenty niekontrolowanego wycieku moczu, zmiany w zakresie zalegania moczu oraz intensywności bólu. Pacjenci, którzy pozytywnie odpowiedzą na leczenie, tzn. wystąpi u nich redukcja objawów o minimum 50%, kwalifikowani są do drugiego etapu – permanentnej neuromodulacji.

II etap polega na implantacji generatora impulsu. Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym. Stymulator wprowadzany jest podskórnie w obrębie pośladka, a następnie zaprogramowany. Pacjent zostaje przeszkolony w zakresie obsługi sterownika zewnętrznego (pilota), który służy do aktywacji/dezaktywacji urządzenia oraz zmiany mocy stymulacji.

Pomimo, że neuromodulacja krzyżowa stosowana jest na świecie od około 25 lat, w Polsce zabieg ten jest refundowany przez NFZ od kwietnia 2019 roku. Pierwsze zabiegi neuromodulacji w Polsce w oddziale urologii przeprowadzono w lipcu 2019 roku. Jesteśmy jednym z czterech oddziałów urologicznych w Polsce wykonujących tego typu zabiegi.

Od tego czasu leczymy tą metodą pacjentki spełniające kryteria kwalifikacji. Przyszłość neuromodulacji jest obiecująca. Coraz więcej badań klinicznych wykazuje jej korzystny wpływ nie tylko na czynność pęcherza moczowego. Udowodniona została skuteczność terapii w leczeniu nietrzymania stolca w przypadku braku sukcesu terapii standardowej. Podkreślany jest korzystny wpływ neuromodulacji krzyżowej na poprawę jakości życia leczonych pacjentek ze szczególnym uwzględnieniem życia seksualnego. Pojawiają się także doniesienia wykazujące leczniczy wpływ neuromodulacji krzyżowej na zespoły bólowe miednicy.

Jesteśmy otwarci i zapraszamy pacjentów z całej Polski.

ZWĘŻENIE CEWKI MOCZOWEJ

Zwężenie cewki moczowej u mężczyzn to dość częsty, lecz nieco niedoceniany problem urologiczny. Pojawia się, gdy delikatna tkanka cewki zostanie uszkodzona poprzez uraz krocza lub miednicy, założenie cewnika, zabieg endoskopowy pęcherza lub prostaty, albo poprzez zakażenie. Czasami trudno jest ustalić, co było bezpośrednią przyczyną. Wiadomo jednak, że gojenie się tkanki po takim urazie wiąże się z tworzeniem blizny, która zwęża światło cewki moczowej i utrudnia przepływ moczu, a także wytrysk nasienia.

Podstawowym i najczęściej stosowanym przez urologów leczeniem zwężeń cewki moczowej jest endoskopowe nacięcie zwężenia, czyli tzw. urethrotomia. Czasami przy niewielkich zwężeniach ten prosty zabieg daje dobre efekty. Jednak bardzo często przynosi poprawę tylko na jakiś czas, a uraz w cewce po nim powiększa się. Gdy porównamy dane z Polski z innymi krajami, okazuje się, że u nas urethrotomia jest wykonywana zdecydowanie za często.

W nowoczesnej urologii trudniejsze zwężenia cewki powinny być leczone za pomocą operacji rekonstrukcyjnych, czyli urethroplastyk. Uszkodzony, zbliznowaciały fragment cewki jest podczas nich usuwany i często zastępowany inną tkanką, np. pochodzącą z pobrania z wodoodpornej błony śluzowej jamy ustnej. Zabieg przeprowadzany jest w warunkach sali operacyjnej i polega na wycięciu zwężonego odcinka cewki moczowej i odtworzeniu jej ciągłości. Czasami istnieje potrzeba zastąpienia wyciętego lub zwężonego fragmentu cewki przeszczepem najczęściej wykorzystywanym materiałem służącym do rekonstrukcji jest błona śluzowa policzka. Są to operacje trudne, wymagające doświadczenia. W Polsce wykonywane tylko w kilku ośrodkach. Jednym z nich jest Oddział Urologii Szpitala Kopernika w Łodzi. Leczymy w ten sposób pacjentów przyjeżdżający z całego kraju.

Pacjenci cierpiący na zwężenie cewki mogą udać się do swojego urologa i zapytać o możliwość skierowania na leczenie do Łodzi lub zgłosić się do nas samemu.